سامسونگ می توانست اندروید را بخرد، اما...

تصور کنید گذشته را...البته نه آن دوردورها! همین سال 2005 را مثلا. هیچ تلفن هوشمندی وجود ندارد، لااقل نه به آن شکلی که امروزه می شناسیم و به آن عادت کرده ایم. ارائه دهنده ها نه تنها دوست دارند این موضوع را که چه اپ هایی (البته واژه اپ از سال 2007 به بعد رواج پیدا کرد) در تلفن های شما اجرا می شود را کنترل کنند، بلکه به اینجا نیز بسنده نکرده و با پالایش داده های موجود در تلفن هوشمندتان، موقعی که شما مطلبی را جستجو می کنید، اول زنگ های پیشنهادی را به شما نشان داده و بعد به سراغ ارائه نتایج مرتبط با جستجوی شما می روند...

دقیقا در همین زمان، همین گذشته ای که درونش هستیم، همین سال 2005؛ تعداد بیشماری از تلفن ها، ورژن ها مختلفی از نرم افزار ها را اجرا می کنند. برنامه هایی که مثلا بر روی تلفن های نوکیا اجرا می شوند بر روی سامسونگ و موتورولا قابلیت اجرا ندارند. برنامه نویسان و توسعه دهندگان چنان از تلفن های هوشمند دوری می کنند که گویی این وسایل، اهریمنانی هستند برای خودشان! آن دسته از افرادی که خود را "موظف" به نگارش برنامه برای تلفن های هوشمند می بینند، کدهایشان را به ازای هر دستگاه خاص باید امتحان کنند، گاهی 100 کد بر روی 100 تلفن مختلف. 

بویی از تغییر در هوا حس می شود... مهندس اندی روبین کار بر روی سیستم عاملی را شروع کرده است که هدف اصلی آن، در ابتدا دوربین های دیجیتال بود، اما بعدا برای به کارگیری در دستگاه های تلفن کامل تر شد. برگردیم اندکی عقب تر. سال 2002 یا همین حوالی. شغل وی در ابتدا به عنوان مهندس روباتیک در کارل زایس شروع شد، اما سپس او کار بر روی سیستم عاملی برای تلفن ها را شروع کرد و بعدا نیز وی را با استارت آپ Danger و موبایلی که نمادی در تلفن های هوشمند آن روز ها به حساب می آمد، شناختند (آن تلفن هایی که صفحه نمایششان به سمت بالا سُر می خورد و کیبردی در زیرش پدیدار می شد را که بخاطر دارید؟!). خب... 

اندی کم کم تجربه پیدا کرد و همچنین پشتیبانی تعدادی مهندس را نیز به دست آورد. این گونه بود که اندی در سال 2003 پروژه Android را شروع کرد. اما در همان سال اول به بحران اقتصادی مواجه شد و به اصطلاح پول کم آورد. همچنین نتوانست کسانی (بخوانید: سرمایه گذاران مشتاق!) را پیدا کند تا این بحران اقتصادی را پشت سر بگذارد. اکنون هیچ کمپانی بزرگی در پشتت قرار ندارد. هیچ مالکی نیز در کار نیست تا این پروژه را نجات دهد.

با یک سال زمانی که صرف ساختن اندروید کرده است، وی باید برای نجات این پروژه، اندروید را به کمپانی بزرگی متصل می کرد. حدس می زنید اولین کمپانی که بود؟ نه، گوگل نه، سامسونگ بود. بله. تیم هشت نفره اندروید نصف دنیا را پرواز کردند تا به سئول بروند و قرار ملاقاتی با یکی از بزرگترین تولید کننده های موبایل، یعنی سامسونگ داشته باشند. 

اندی احاطه شده توسط 20 مدیر از مدیران سامسونگ، به طور خستگی ناپذیری از پروژه اش حرف می زند. در آخر؛ به تنها چیزی که روبرو می شود سکوت مرگبار آن حلقه ی 20 نفره است. سپس، تیم سامسونگ چیزی را می گوید که زیاد هم دور از انتظار نبود:

"تو و کدام ارتشت می خواهید که این {پروژه} را خلق کنید؟ تو 6 نفر داری، چیزی مصرف کرده ای؟ (کنایه از مصرف ایجاد کننده های اختلال در مغز). " این چیزی بود که تیم اندی شنید. اندی بعدا گفت که، آنها آنقدر به ما خندیدند که ما جسله را ترک کردیم. این دو هفته قبل از آن زمانی بود که گوگل تیم ما را به استخدام خودش در آورد.

در واقع در سال 2005، بعد از جلسه ای بین پیچ و روبین، پیچ نه تنها درخواست اندی برای گرفتن پشتیبانی مالی را پذیرفت، بلکه تصمیم گرفت که اندروید را به تصاحب خود در آورد. صنعت موبایل می بایست تغییر می کرد، و در Mountain View ایالات متحده، سرگئی برین و لری پیچ منتظر چنین رویدادی بودند، و با این تفکر که نکند مایکروسافت آن شروع کننده ی تغییر باشد، تصمیم تصاحب اندروید اندی روبین را گرفتند. 

گوگل اندروید را با قیمت 50 میلیون دلار در سال 2005 خریداری کرد و تیم هشت نفره اندروید در اواسط سال 2005 به Mountain View (مقر گوگل) منتقل شدند. باقی جریان را، همانگونه که این 8 نفر می گویند، همه می دانند!

لینک مطلب